Nadiya Ramazon

"Nega kam post yozasiz, kanal faolligini oshiring" deysizlar-u, faqat post yozaversam kitobni kim yozadi.
🤭
))
Alhamdulillah, shu kunlarga ham yetdik... Azizlar, biiznillah ushbu "Oʻqing, ey ayollar" kitobimiz yaqin kunlarda nashr qilinish arafasida. Inshaalloh koʻpchilikka manfaatli boʻladi degan umiddamiz...
Taqriz, iqtiboslar sizlarni ham qiziqtirsa -
🔥
. Ulashib boraman inshaalloh...
#ijod
@Nadiya_Ramazon

SABR TUGAYDI!
Har bir insonning sabri bor. U cheksiz emas -bir chegarasi, bir chizig‘i, bir oxiri bor. Oilaviy munosabatlarda ham ayniqsa, kimdir o‘zini bor kuchi bilan tutib turadi: kechiradi, tushuntiradi, sabr qiladi, “balki o‘zgarar” deya yana urinadi. Kechasi ko‘z yosh to‘kadi, ertalab yana jilmayadi. Ichida bo‘ron, yuzida esa jimjitlik.
Kunlar, oylar, yillar o‘tadi - u kishi yana urinaveradi. Muhabbati, mas’uliyati, oilani asrab qolish istagi uni yana qayta-qayta ishonishga, sabr qilishga majbur qiladi. Lekin odamning yuragi temirdan emas - har urinishda biroz sinadi, biroz charchaydi, biroz soviydi.
Bir kun keladi - ichidagi barcha kuch tugaydi. Bu nafaqat muhabbatning, balki kurashning ham tugashidir. Yig‘lashga ham, janjal qilishga ham, tushuntirishga ham kuch qolmaydi. Yurak o‘sha paytda jim bo‘lib qoladi. Va ketishga qaror qiladi.
Hatto atrofdagilar hayron qoladi: “Axir, hammasi joyida edi-ku! Nega shunchaki tashlab ketdi?” degan qarashlar toʻxtamaydi. Aslida-chi? Aslida esa, yo‘q, hammasi joyida emasdi. U ketmadi - uni ketishga majbur qilishdi. Qadri bilinmagan mehr, e’tiborsiz qoldirilgan harakat, aytilmagan “rahmat”, eshitilmagan “izhorlar”uni asta-sekin ichidan sindirdi.
Unutmang: hech kim bir kunda tashlab ketmaydi. Ketish - uzoq yillik sukut, ichida yig‘langan faryod, dardning natijasi. Har “chidab turaman” degan kecha, har “bir kun o‘zgarar” degan umid oxir-oqibat “men charchadim” degan so‘nggi qarorga aylanadi.
Sabr tugaydi. Va sabr tugaganda - faqat muhabbat emas, umid ham tugaydi. Shunda kechirim ham, afsus ham foyda bermaydi…
O‘sha paytda eshik yopiladi va bu safar ochilmaydi!
#sabr
@Nadiya_Ramazon

Xato qilish mumkin… lekin...
Insonmiz - yiqilamiz, adashamiz, yanglishamiz. Bu hayotning qonuni. Xato qilish ayb emas. Chunki xato og‘riqli bo‘lsa-da, eng yaxshi tajriba. U bizni hushyorlikka undaydi, ko‘zimizni ochadi.
Ammo bir narsani unutmang: xato saboq bo‘lishi kerak, takrorlanadigan odat emas.
Birinchi xato adashganingizdir. Ikkinchi xato beparvoligingizdir. Uchinchi xato mas’uliyatsizligingizdir.
Ko‘p odamlar “kechiradi-ku” deb o‘ylaydi. Ha, kechiradi. Ammo bu kechirim abadiy emas. Har bir kechirim - ko‘ngilga chizilgan chiziq. Bir marta o‘chirsa, izi qoladi. Ikki marta bo‘lsa, chuqurlashadi. Uchinchi marta esa oʻyib tashlaydi... Va ishonch ham tugaydi...
Eslab qoling: kechirish - imkoniyat, takrorlash - xiyonat.
Sizni kechirishi mumkin, lekin bu “yana xato qilavering” degani emas. Uzr so‘rash - yaxshi, ammo o‘zgarmaslik - halokat.
Shuning uchun: xato qilganingizda chin yurakdan uzr so‘rang. Lekin uzrni ham arzonlashtirmang. Sababini toping, xatoni tuzating va qayta qilmaslikka qat’iy so‘z bering.
Hayot birinchi safar saboq beradi. Ikkinchi safar ogohlantiradi. Uchinchi safar esa jazolaydi!
#xato
@Nadiya_Ramazon

Baʼzida...
Inson ba’zida nima qilishni bilmay qoladi… Yig‘lashni ham, gapirishni ham, jim turishni ham bilmaydi.
U yuragida nima borligini tushuntirib berolmaydi. Shunchaki, boshini egib, oʻychan o‘tiradi. O‘sha paytda unga maslahat emas, shunchaki bir odam kerak bo‘ladi: eshitadigan, tushunadigan, uni qabul qiladigan...
Bunday vaqtda: “Nega yig‘layapsan?” deyilmaydi. Unga: “Yanami, doim shunaqa qilasan!” - deb tanqid qilinmaydi. Unga: “Sabr qil”, — deb urishilmaydi. U faqat... tinglanadi. So‘zlarini emas, yuragini! Gaplarini emas, sukut ichidagi, koʻzidagi yashirilgan dardlari tinglanadi! Mana shunday inson kerak boʻladi!
Chunki ba’zida dard aytilmaydi. U faqat ko‘zda nam bo‘lib to‘planadi.
Ba’zida odam “yaxshi” deydi, lekin ko‘ngli chilparchin. “Hammasi joyida” deydi, lekin yuragi shunchalar darz ketganki, tushuntirishga ham toqati yetmaydi...
Shunday paytda insonga kerak bo‘lgan narsa oddiygina: eshitadigan bir qalb. Qandaydir gaplar emas. Katta harakatlar emas. Shunchaki, yonida jim o‘tiradigan, borini soʻzlashiga imkon beradigan, “izohlarsiz, seni tushunyapman, men sen bilanman” degan nigoh yetadi!
Ba’zida odamga maslahat kerak bo‘lmaydi. Tushuntirish ham emas. Yordam ham emas. Shunchaki... tinglaydigan bir yurak kerak bo‘ladi.
Sen gapirayotgan paytda munosib javob qaytaradigani emas, ko‘zlari bilan tushunadigan, yuragi bilan eshitadigan inson. To‘g‘rilab o‘tirmaydigan, o‘z hayotini solishtirmaydigan. Shunchaki… jim boʻlib, yoningda bo‘ladigan bir kishi.
Ba’zida ichingda yig‘i bor, lekin ko‘z yosh yo‘q. Gapirging keladi, ammo nimani aytishni o‘zing ham bilmaysan. Shunchaki: “Men charchadim...” deyishni istaysan. Lekin aytolmaysan. Chunki seni hech kim eshitmaydi, tushunmaydi baribir deb o‘ylaysan.
Atrofing odamga to‘la. Har kuni salomlashasan, kulasan, gaplashasan. Ammo... Koʻnglingni eshitadigan biror odam yo‘qdek tuyuladi. Ichki darding, senga tinchlik bermayotgan oʻylar - boshqalar uchun mayda muammodek!
Ba’zida odamga faqat bir og‘iz so‘z: “Men tinglamoqchiman seni, aytaver...” deydigan inson kerak boʻladi... Ammo... Imkonsizdek ham tuyuladi bu baʼzida...
Savollar kelaveradi...
Nega biz bir-birimizni tinglamay qo‘ydik?.. Nega har kim faqat o‘zini tushuntiradi-yu, boshqa koʻngilni eshitmaydi? Nega ko‘zlar koʻradi-yu, qalblar his qilmaydi?!
Shumi yaqinlik? Shumi doʻstlik?! Shunday boʻladimi koʻngilyaqinlik? Nahot, bir odamni his qilish uchungina tinglash shunchalar qiyin?!
Tinglash nima aslida? Bu - mehr. Bu - qabul. Bu - e’tibor. Bu - “sen muhimsan” degan izhor. Va ba’zida eng samimiy munosabatning, ehtimol muhabbatning ifodasidir.
Hayotdagi eng kerakli inson - seni his qiladigan, tinglaydigan, aslingni aytishga qo‘rqmaydigan insoningdir. Shunday inson hayotingda boʻlishi esa neʼmatdir!
Baʼzida oʻzingizdan ortib kimnidir tinglang... U gapirayotgan so‘zlardan ko‘ra, koʻngliga quloq tuting. Ehtimol, u inson doim mana shu kunni kutgandir. Ehtimol, sizning bir og‘iz “aytaver” deyishingiz uni sukunatdan, yolg‘izlikdan, umidsizlikdan olib chiqar...
Muhimi, tinglang. Har doim ham emas. Baʼzida...
#shunchaki
@Nadiya_Ramazon

Bir tom ostida — ikki dunyo
Ular har kuni birga uyg‘onadi. Birga choy ichadi. Birga ovqatlanadi. Ammo bir-birining yuragiga butunlay yot bo‘lib qolgan...
O‘rtadagi suhbatlar endi faqat zaruratlar bilan cheklangan:
- Non olib keldingizmi?
- Bolani maktabdan olasizmi?
- Qancha pul kerak?
Shu. Tamom.
Mehr bor edi... Lekin endi u o‘tmishning bir parchasi. Endi ular birga umr kechirib, alohida yashaydi. Tana yaqin — ruh uzoq.
Ko‘zlar to‘qnashadi — yuraklar esa begona. Gapirsa, majburlik, jim qolsa, og‘riq.
O‘rtadagi sukut... Sukut emas bu — yig‘iga aylangan so‘zlar. “Men charchadim...” degisi keladi, lekin aytolmaydi. Farzandlar bor, koʻz qiymaydi yetim qilishga. “Men avvalgi seni sog‘indim...” deb quchoqlagisi keladi, ammo qalblari qotgan, gʻururga bog‘langan. Har bir kun ichida aytilmay qolgan minglab so‘zlar bilan o‘tmoqda.
Bu juftlikni hech kim ajratmagan.
Ular bir-biriga javoban baqirmagan ham. Lekin bir kuni yuraklar charchadi. Muhabbat haq talashgan soʻzlarda, ishq emas gʻurur alangalangan koʻzlarda o‘chib ketdi.
Gaplar kamaygan. Mehr so‘zsiz qolgan. Endi ular birga emas, faqat yonma-yon. Quloqlar eshitadi, yurak esa eshitganlarini his qilmay qo‘ygan. Ko‘zlar ko‘radi, ammo bir-birining dardini emas, nafrat va majburlik hissini ko‘radi.
Oila faqat yonida bo‘lish emas-ku! Oila — yuragida joy olish. So‘zsiz tushunish. “Yaxshimisan?” degan oddiy savolni har kuni dildan berish. Bir-birining og‘rig‘ini his qilish. Tushunish. E’tibor bilan boqish. Muhabbatni “kerak” bo‘lganda emas, har kuni berish.
Chunki bular boʻlmasa, yuraklar begonalashganda… Bir tom ostidagi ikki dunyo — qanchalar uzoq bo‘lishi mumkinligini bilmaymiz. Va ba’zan, eng katta ajralish — nikoh uzilmagan, shartnoma qogʻoziga shikast ham yetmagan, yangidek javonda turibdi. Ammo... Qalblar bir-biridan butunlay ketgan, koʻngillar nikoh shartnomasidek asl holatini saqlay olmagan, chetlari bukilib, yirtilib yotibdi... Balki, yana bir farqi unda muddati boʻlmaydi, lekin koʻngildagining muddati ham oʻtib ketgan holatidir.
#oila
@Nadiya_Ramazon

Chidolmaysiz!...
Ba’zida Yaratgan yuragingizga bir insonni yuboradi. U na dabdabali so‘zlar bilan, na balandparvoz va’dalar bilan kirib keladi. Balki, u shunchaki sokin keladi. Sokinki, shovqinsiz, shartlarsiz. Uning borligi bilan qalbingiz yengil tortadi, u bilan oʻzingizni xavfsiz, halovatli his qilasiz.
U ko‘zlaringizdagi kulgu yolg‘on bo‘lsa ham sezadi. Yuragingizda gapirishga qoʻrqayotgan hislar bo‘lsa ilg‘aydi. Sukutlaringizni-da tushuna oladi...
Ammo biz, insonlar... Afsuski, oʻzimiznig odatlarga sodiq qolgan holatda, oson berilgan ne’matni tez unutamiz. Yonimizda turib, hech narsa so‘ramagan, faqat mehrini bergan odamlarni qadrlashda, asrashda kechikamiz. U doim bizni koʻnglimizga qaragani uchun, tushungani uchun, xatolarimizni jazosiz qoldirgani, uzr soʻrashga majbur qilmasdan kechirib kelgani uchun ham yonimizda bir umr qoladi deb oʻylaymiz, goʻyo bizga boylab berilganidek!
Va afsuski, shunday kun keladiki, u sizni tark etadi! Hech qanday janjallarsiz, indamay. Shunchaki, yuragingizga qanday sokin kirib kelgan boʻlsa shunday sokin chiqib ketadi. Lekin ortidan qolgan yuragingizdagi ogʻriqning ovozi quloqni qomatga keltirgudek baland boʻladi.
Shunda anglaymizki bizni tushungan, his qilgan, avaylagan insonlarsiz hayot qanchalar qorongʻuligini!
Lekin kech...
Juda kech...
Ikkinchi imkoniyat esa har qachon ham, har kimga ham berilavermaydi!
Berilsa-chi?!
Agar, yana bir bor nasib qilsa...
Yana o‘sha ko‘zlar, o‘sha sokinlik, o‘sha mehr qaytib kelsa - bu safar boshqacha bo‘lishi kerak!
Bu safar jim turilmasin...
Bu safar “qol” deyilsin!
Bu safar yurakka yashirilmasdan, qadri aytilsin!
Bu safar g‘urur emas - mehr asralsin!
Bildikki, qadr ketgandan keyin emas, yoningda turganida bo‘lishi kerak.
Zero, yana bir bor yo‘qotsak...
Chidolmaymiz!...
Bunday insonlar haqiqiy neʼmatlardir! Alloh bizlarni shunday neʼmatlarga yoʻliqtirganiga shukr!
#shukr
@Nadiya_Ramazon

"Hurmat qalbda yashaydi, majburiyatda emas!"
Ba’zida dilozor odamlar qalbini ozorlagan insonlardan: “Hech narsa bo‘lmagandek hurmat qilaversin, avvalgidek gapirsin, avvalgidek yozsin, avvalgidek muomala qilsin...” — shuni kutadi. Go‘yoki yurakda hech narsa o‘zgarmagan, go‘yoki og‘riq bo‘lmagan, go‘yoki hech narsa sezilmagan kabi.
Lekin aslida hamma narsa poymol boʻlib boʻlgan... Ozorlanilgan, azoblanilgan, eng yomoni, mahkum qilingan! Shundan keyin ham hurmat kutish bu adolatsizlik. Hech kim nosamimiy muomala qilishga majbur emas. Agar biror inson ko‘ngildan qolgan bo‘lsa, unga soxta hurmat ko‘rsatish o‘zligiga xiyonat bo‘ladi, xolos! Yuzda tabassum qilib, yurakda alam boʻlishi bu samimiylikka qarshi harakatdir.
Bu — na g‘urur, na gina.
Bu — inson o‘z qalbini himoya qilishi.
Bu — chin samimiyatni har kimga, arzimagan insonlarga arzon qilib sochmaslik.
Hurmat bu rasmiy tabrik emas. U yurakdan chiqmas ekan, uning hech qanday qiymati qolmaydi! U insonni yo‘qotmaslik uchun qilinadigan sun’iy ehtirom emas. Hurmat — qadr va ishonchning jamlangan koʻrinishi.
Haqiqiy ehtiromni yuragida samimiylik bor odamlar ko‘rsatadi. Ehtiromni yomon ko‘rganlarga emas, sezadiganlarga bag‘ishlaydi odam.
Ammo... Ammo, shundaylar ham topiladiki:
- so‘zi bilan ranjitadi,
- jimligi bilan yondiradi,
- shubha bilan ezadi,
- yoki befarqligi bilan asta cho‘ktirib boradi...
Shunda ko‘ngil asta-sekin, sezdirmay, lekin butkul soviy boshlaydi.
Bunday holatda hurmat qolmaydi. Majburlasangiz ham qolmaydi. Soxta tabassumlar, sun’iy salomlar, o‘ylab yozilgan javoblar bilan yashab bo‘lmaydi. Chunki yurak nosamimiylikni qabul qilmaydi. Yarim yo‘lda tark etganlarga qaytib borolmaydi.
Lekin bunday holatda hech kim yomon ko‘rilmasligi, ayblanmasligi kerak...
Faqat...
Qadrini bilmagan odamni endi qabul qilinmaydi...
Shunchaki.
Oddiy.
Sokin.
Ammo qat’iy!
#hurmat
@Nadiya_Ramazon

Hamsun meni yigʻlatdi...
Bu kitobni o‘qib, o‘zimni ko‘chada, yolg‘izlikda, ochlik bilan kurashayotgan odamning ichki olamiga tushib qolgandek his qildim. Knut Hamsun shunchalik samimiy yozganki, har bir satrda qahramon bilan birga yurdim, azoblandim, umidlandim... ba'zida esa Hamsun meni qahramon bilan birga unsiz yigʻlashga majbur qildi...
“Ochlik” oddiy bir och qolgan odam haqida emas. Bu - odamning g‘ururi bilan qorindagi bo‘shliqning kurashi. U hamma narsaga ega bo‘lishi mumkin edi, lekin o‘zini sotishni tanlamadi. Shu yerida muallif bizga juda chuqur savollar qo‘yadi: "Odam och qolsa, or-nomusni ham yeydimi?"
Kitobda meni eng ko‘p ta’sirlantirgani - bu yolg‘izlik. Odamlar orasida yurib, hech kimga kerak bo‘lmaslik holatini Hamsun shunday ifodalaganki, uni his qilmay iloji yo‘q. Ba’zida o‘yladim: "Nega yordam so‘ramadi?", lekin keyin angladim - bu insonning g‘ururi, sukutdagi faryodi edi.
Bu kitobni o‘qish oson emas, oʻyga toldiradi. Inson degan mavjudot qachon yiqiladi? Qachonki ochlik nafaqat qorni, balki yurakni ham kemira boshlasa... Hamsun bizga shuni ko‘rsatadi.
O‘qib bo‘lgach, uzoq vaqt jim qoldim. O‘zimni qaytadan tanigandek bo‘ldim. Chunki bu asar - inson haqida, men va siz haqingizda!
Kim kitobdan chiroyli voqealar, baxtli yakunlar qidirsa, bu asar unga emas. Lekin kim hayotning nozik nuqtalaridan ham nimadir o‘rganmoqchi bo‘lsa, albatta, bu kitobni o‘qisin!
#mutolaa
@Nadiya_Ramazon

Bizda zo'r yangilik bor!
"Tarbiyachi" nashriyoti tarbiyaga doir kitoblarni nashr qilishni maqsad qilgan bo'lsa-da, shunday kitoblar bo'ladiki, bu cheklovni yorib o'tadi.
Navbatdagi kitobimiz shunday bo'ldi. Bu —
Nadiya Ramazonning
ayollar uchun ilm haqidagi kitobidir. Unda ayol-qizlar ilm o'rganishga targ'ib qilingan. Albatta, bu ham kattalar tarbiyasi uchun bo'lgan kitob deyish mumkin.
Biz ham kitobni darhol muharrirga berdik. Inshaalloh, kitob sentabr oyining oxirlari yoki oktabr oyining boshlarida sotuvga chiqadi degan umiddamiz.
Kitobning nomini taxmin qilib ko'ring, fikrlaringizni izohda kutamiz.
#Jarayon
@Tarbiyachi_nashr

Sizga shunchaki bir yozuv, odatiy bir xabar boʻlib koʻrinayotgani - yozayotgan odam uchun ehtimol juda ogʻir, ehtimol juda muhimdir. Har bir harf, har bir belgini bosayotganda yuragidagi chandiqqa olov bosayotgandek his qilayotgandir oʻzini.
Qayerdan bilasizki, koʻzidagi yoshini, qoʻllaridagi titroqni, yuragidagi ogʻriqni his qilishingizni istayotgan bir inson uchun bu xabarlar, bu yozuvlar necha bor oʻchirilib, necha bor tahrirlanib, qancha vaqtlar davomida yozilganini...
U bu soʻzlarni ehtimol koʻzlaringizga qarab aytolmaganidan yoki oradagi masofa sabab borolmaganidan yozayotgandir.
Inson kimgadir tuygʻulari haqida yozarkan, bisotidagi bor soʻz boyligidan foydalanishga harakat qiladi. Soʻzlashuvda umuman ishlatmagan, lekin bugun tomogʻiga tiqilib turgan achchiq ogʻriqni yengillatish uchun ulardan foydalanadi.
Ehtimol, biror umid bilan, ehtimol, intiho uchun yozadi. Muhimi, siz his qilishingiz! Muhimi, siz uni tushunishingiz!
Shuning uchun kimdandir yozma xabar olganingizda, uni shunchaki matn deb qabul qilmang. Balki bu yuragini yig‘latib yozgan, til bilan ayta olmagan insonning hozirgi holatidagi eng katta jasoratidir. Har bir satrida so‘z emas, his-tuyg‘ulari yashiringan bo‘lishi mumkin. U sizga soʻz bilan emas koʻngli bilan yozdi, siz ham bunga javoban shunchaki koʻz yugurtirish bilan emas, yurak bilan o‘qishga harakat qiling...
#xabar
@Nadiya_Ramazon