Strategic Focus: Central Asia

Tehron Markaziy Osiyoga yuzlandi
Eron prezidenti Mas’ud Pezeshkianning 10–11 dekabr kunlari Qozog‘iston va Turkmanistonga rejalashtirilgan tashrifi Tehronning mintaqa bilan aloqalarni kengaytirishga qaratilgan sezilarli diplomatik qadami sifatida baholanmoqda. Astanada savdo hajmini oshirish, “Shimol–Janub” koridorini rivojlantirish va Qozog‘iston–Turkmaniston–Eron temir yo‘lini modernizatsiya qilish bo‘yicha muzokaralar o‘tkazilishi kutilmoqda. Ushbu yo‘l Fors ko‘rfazi portlariga chiqishni tezlashtirib, Markaziy Osiyo davlatlari uchun yangi global savdo imkoniyatlarini ochishi mumkin.
Eron mintaqada muhim o‘rin tutadi, so‘nggi harbiy-siyosiy keskinliklar esa Tehronni qo‘shni davlatlar bilan aloqalarni yanada chuqurlashtirishga undamoqda. Markaziy Osiyo mamlakatlari Tehron uchun bevosita xavf tug‘dirmasa-da, Qozog‘istonning “Avraam bitimlari”ga yaqinlashuvi Eron siyosiy doiralarida alohida e’tibor uyg‘otgan. Shu bois bu masalaning Astanadagi yopiq muzokaralarda tilga olinishi ehtimoldan xoli emas.
Tehron uchun Markaziy Osiyo nafaqat siyosiy, balki iqtisodiy jihatdan ham katta salohiyatga ega hudud sanaladi. Pezeshkianning Turkmanistonga tashrifi tranzit, energetika va xavfsizlik bo‘yicha yanada amaliy muloqotlarni o‘z ichiga oladi. Eron orqali Hind okeaniga chiqish imkoniyatining kengayishi Turkmaniston va boshqa mintaqa davlatlari uchun muhim strategik ustunlik yaratib, transport yo‘laklarining diversifikatsiyasiga xizmat qilishi mumkin.
Jarayonlar hali boshlanish arafasida, biroq hozirning o‘zidayoq ko‘rinib turibdiki, Tehron Markaziy Osiyo bilan hamkorlikni sezilarli darajada faollashtirmoqda. Bu esa
Qozog‘iston va Turkmaniston bilan yaqinlashuv fonida O‘zbekiston va Qirg‘iziston bilan ham yangi iqtisodiy va diplomatik imkoniyatlar
ning paydo bo‘lishiga zamin yaratmoqda.
Strategic Focus: Middle East and North Africa

Venesuela inqilob arafasida: AQSHning rejalari va maqsadi
Karib dengizidagi AQSH harbiy faolligi
rasmiy ravishda narkotrafikka qarshi kurash deb izohlanayotgan bo‘lsa-da
,
voqealar zanjiri bu operatsiyalar ancha kengroq strategik maqsadlarni ko‘zlashini ko‘rsatadi. Vashingtonning “Cartel of the Suns”ni terror tashkiloti deb e’lon qilishi, Prezident Trampning Venesuelaga yer usti bosqini ehtimolini istisno qilmagan bayonotlari va sanksiyalar orqali bosimni kuchaytirishi - bularning barchasi bir strategik chiziqqa ulanadi:
Madro rejimini tizimli ravishda zaiflashtirish va oxir-oqibat ag‘darish
. Venesuela janubiy Karibning strategik nuqtasida joylashgan va katta neft hamda noyob minerallar zahiralariga ega. Shu sababli AQSH uchun bu mamlakat oddiy mintaqaviy masala emas;
uning resurslari va pozitsiyasi Vashingtonning global manfaatlari bilan to‘g‘ridan-to‘g‘ri bog‘liq
.
Avvalgi siyosiy bosim va oppozitsiyaga ko‘mak 2015–2019 yillarda kutilgan natijani bermadi: Maduro atrofidagi elita tizimi mustahkam qoldi, davlat institutlari nazorat ostida qolmoqda. Shuning uchun AQSH strategiyasini o‘zgartirdi - endi u iqtisodiy zarba va ichki elita orasida bo‘linishlarni ko‘zlaydi. Narkotrafikka qarshi operatsiyalar va dengizdagi zarbalar, neft, oltin va qora bozor kanallarini cheklash orqali hukumatning moliyaviy tayanchlarini zaiflashtirishga xizmat qiladi. Mantiq shu:
agar tashqaridan to‘g‘ridan-to‘g‘ri aralashib bo‘lmasa, rejimni ichkaridan yemirish mumkin
- ya’ni elita ichida nizo va norozi guruhlar paydo qilib, ichki ziddiyat orqali hokimiyatni parchalash.
Maduroni ag‘darish uchun uch yo‘l bor: muzokara, to‘liq harbiy aralashuv yoki yashirin ko‘mak orqali ichki harbiy-siyosiy to’ntarishni qo’llab-quvvatlash. Muzokaralar yo’li 2023-yil Barbados kelishuvi misolida amalda muvaffaqiyatsiz ekani ko‘rsatildi; keng ko‘lamli harbiy bosqin esa ichki va xalqaro qarshilik, hamda infrastrukturaga katta xavf tug‘diradi. Shu sababli eng real va maqbul ssenariy -
yopiq operatsiyalar va ichki harbiy-siyosiy bo‘linmalarga tayanish
: yashirin razvedka faoliyati, sabotajlar, muxolifat va armiya ichidagi norozi guruhlarni moliyalashtirish hamda ularni strategik qo‘llab-quvvatlash orqali rejimni o‘zgartirish. Bu yondashuv AQSH uchun siyosiy xarajatlarni kamaytiradi, infratuzilmani saqlab qolishga yordam beradi va mintaqaviy noroziliklarni boshqarishni osonlashtiradi.
So‘nggi voqealar - petroximiyaga oid shubhali portlashlar, harbiy va muxolifat a’zolariga qaratilgan hibslar, hamda
Vashingtonning ochiq ogohlantirishlari
- aynan shu ichki jarayonlar boshlanganiga ishora qiladi. AQSH kichik, ramziy, lekin siyosiy ta’siri katta zarbalarni ham amalga oshirishi mumkin; bunday harakatlar rejimga “o‘yin qoidalari o‘zgardi” degan signal beradi va ichki qarama-qarshiliklarni kuchaytiradi. Xulosa shuki, Maduroninng barqarorligi asta-sekin yemirilmoqda: Vashington ortga chekinish imkonini o‘zi uchun yopib qo‘ygan, shu bois Venesueladagi siyosiy o‘zgarish endi faqat vaqt masalasigina bo‘lib qolmoqda.
Strategic Focus: Atlantic

AQSh pozitsiyasi o‘zgardi: Isroil endi yolg‘iz qoldimi?
Yaqinda e’lon qilingan
AQShning yangi Milliy xavfsizlik strategiyasi
Yaqin Sharq bo‘yicha Amerika yondashuvining tubdan o‘zgarganini ko‘rsatdi va bu o‘zgarishlar ekspertlar o‘rtasida keng muhokamalarga sabab bo‘ldi. Mutaxassislar ta’kidlashicha, strategiyada ilgari ustun bo‘lgan ideologik yondashuv o‘rnini endi
pragmatizm
, diplomatik kelishuvlar va mojarolarni kengaytirmaslik tamoyili egallamoqda. Bu fon mintaqadagi eng keskin savollardan biri -
Isroil bilan Eron o‘rtasida katta urush bo‘lish ehtimoli
borasida yangi bahs-munozaralarga yo‘l ochdi. Ekspertlar fikricha,
Isroil - Eron to‘qnashuvi hozircha real ko‘rinmayapti
, chunki AQShning yangi pozitsiyasi bunga yo‘l qo‘ymaydi.
Eng avvalo, Tramp ma’muriyati ochiq aytyapti:
AQSh Eronga qarshi yangi urush boshlash niyatida emas
. Yangi xavfsizlik strategiyasidan ma’lumki, Amerika mintaqaviy siyosatini endi ideologik bosim emas, balki
pragmatik manfaatlar
belgilaydi. Pragmatizmning birinchi tamoyili esa - Eron bilan imkon qadar kelishish. Trampning pozitsiyasi shundayki, agar Tehron muzokara qilishga tayyor bo‘lsa, urush qilishning
hech qanday mantiqi yo‘q
. Eron esa odatda aynan shunday yondashuvga ochiqligini namoyish qilib keladi. Shu sababdan ekspertlar ehtimoliy Isroil - Eron urushi masalasida Vashingtonning keskin pozitsiyasini muhim omil sifatida ko‘rishmoqda.
Shu bilan birga, mutaxassislar muhokama qilayotgan muhim mavzulardan biri -
Isroil AQSh kafolatlarisiz Eronga hujum qila oladimi?
Ko‘pchilik ekspertlar bunga ehtiyotkorlik bilan “yo‘q” deb javob bermoqda. Buning asosiy sababi -
Eronning Suriyadan chiqib ketgani
. Bu chekinish aslida Tehron rejimi uchun strategik almashinuv bo‘ldi: ular Asadni qo‘llab-quvvatlashdan voz kechishi evaziga
mullalar hokimiyatini ichkarida saqlab qolishga erishdi
. Agar Eron Asadni oxirigacha himoya qilganida, AQSh - Isroil birlashgan kuchlari Suriyadagi eronparast harbiy guruhlarni yo‘q qilishni boshlagan bo‘lardi, va bu jarayon oxir-oqibat
Erondagi rejimining o‘zini ham qulashiga
olib kelishi mumkin edi. Demak, Eron Suriyadan chiqib ketish orqali AQSh bilan ma’lum darajada
yopiq kelishuvga
erishgan bo‘lishi ehtimoldan yiroq emas.
Bunday sharoitda Isroilning AQShsiz to‘g‘ridan-to‘g‘ri Eron hududiga keng ko‘lamli hujum boshlashi
haqiqatdan uzoq
. Isroil, albatta, provokatsion harakatlar orqali bosimni oshirishi mumkin, biroq urushni boshlash uchun zarur bo‘lgan siyosiy va harbiy sharoit mavjud emas. Mintaqada
Hizbulloh
,
Ansarulloh
kabi guruhlarning nisbatan tinch turayotgani ham Isroil uchun keskin eskalatsiyani foydasiz qiladi. Ular hozir jim turishibdi, demak, Isroil ham ko‘p frontli mojaro xavfini o‘z zimmasiga olishni istamaydi. Ekspertlar buni “
bema’ni urushning keraksizligi
” bilan izohlashmoqda.
Yana bir muhim omil shundaki, Trampning mintaqaviy yondashuvi hozir
Saudiya Arabistoni va Turkiya pozitsiyalariga yaqinlashgan
. Bu ikki davlat Eron bilan to‘liq urush bo‘lishini istamaydi, aksincha, mintaqada barqarorlikni saqlashni ma’qul ko‘radi. Tramp ularning yondashuviga yaqin bo‘lgani uchun, Vashingtondagi siyosiy kayfiyat Isroilni keskin hujumdan yanada uzoqlashtiradi. Ya’ni,
Tramp Isroilni avtomatik qo‘llab-quvvatlamaydi
, bu esa Netanyaxu hukumatini yaxshigina tiyib turmoqda.
Xulosa qilib aytganda,
Isroil - Eron urushi hozircha ehtimoldan yiroq
, chunki AQShning yangi pragmatik siyosati bu mojaroni rag‘batlantirmaydi. Eronning Suriyadan chiqishi, mintaqadagi qurollangan guruhlarning nisbatan tinch faoliyati, Saudiya va Turkiya pozitsiyasining kuchayishi, shuningdek Vashingtonning muvozanatni saqlashga intilishi - bularning barchasi mintaqada katta urush emas, balki
muzokaralar davrining
davom etishiga ishora qilmoqda.
Strategic Focus: Middle East and North Africa

Germaniya - Xitoy diplomatik o’yini
8–9 dekabr kunlari
Germaniya tashqi ishlar vazirining Xitoyga qilgan safari
yana bir bor Yevropa bilan Pekin o‘rtasidagi murakkab geosiyosiy dinamikani ochib berdi. Rasmiy bayonotlarda “ishonch”, “barqarorlik” va “uzoq muddatli hamkorlik” kabi iliq iboralar yangragan bo‘lsa-da, real vaziyat bundan ancha murakkabroq. Bugungi global tartibot sharoitida Germaniya ham, Xitoy ham bir-biridan ajralishni istamaydi - lekin bir-biriga to‘liq ishonishga ham jur’at etolmayapti. Natijada munosabatlar ehtiyotkorlik va manfaatlar muvozanati ustiga qurilayotgan o‘ziga xos geosiyosiy raqsga o‘xshab qoldi.
Germaniyaning Pekinga qo’ygan asosiy talablari
- ta’minot zanjirlari shaffofligi, noyob metallar va strategik resurslar eksportida barqarorlik, mikrochiplar bo‘yicha kafolatlar - aslida
Yevropaning ichki qo‘rquvlarini yashirib turadi
. Yevropa sanoati chuqur global integratsiyalashib ketgan, Xitoy esa ko‘plab strategik xomashyo bozorlarida amalda monopol o‘yinchi. Berlinning diplomatik bayonotlarini xalq tiliga quyidagicha tarjima qilish mumkin: “
Biz hali Xitoydan ajray olmaymiz, shuning uchun hech bo‘lmasa qaramligimiz xavfsiz bo‘lsin.”
Bu haqiqat Yevropa elitasi uchun yoqimsiz bo‘lsa-da, siyosiy voqelik aynan shunday. Ta’minot zanjirlari bo‘yicha har bir muzokara ortida Germaniyaning iqtisodiy xavfsizlikka oid real tashvishlari yashirinib turibdi.
Ukraina masalasi bo‘yicha
Berlinning Xitoydan kutayotgan “barqaror va adolatli tinchlik” haqidagi umidlari esa yanada murakkab. Xitoyning Rossiya ustidagi ta’siri bor - ammo bu ta’sir Xitoyning o‘z manfaatlariga zid yo‘nalishda ishlatilishi ehtimoli juda past. Pekin Rossiyani geosiyosiy balans vositasi sifatida ko‘radi: u AQShga qarshi strategik tayanch, G‘arbning resurslarini band qiluvchi omil va energiya bozorida foydali sherik. Shunday sharoitda
Xitoyning urushni tezlashtirib tugatishdan manfaatdor bo‘lishi shubhali
. Shu sababli Germaniyaning Pekindan tinchlik uchun faol rol kutishi - aslida geosiyosiy romantizm va u haqiqatga mos kelmaydi.
Germaniyaning “bir Xitoy” siyosatini qayta tasdiqlashi
ham rasmiy bayonotlar orasida mayda bir nuqta bo‘lib ko‘rinsa-da, geosiyosiy fonda bu juda katta ahamiyatga ega. Bu Berlinning Pekinga yo‘llagan aniq signali:
“Biz Tayvan masalasida AQSh qadar keskin pozitsiya tutmaymiz.”
Bu esa Yevropaning Xitoy bilan munosabatlarni saqlab qolishga tayyorligini ko‘rsatadi. Pekin esa bunday ishoralarning qadriga boradi - va kerak bo‘lganda bu yumshoqlikdan foydalanadi.
Van I ning “o‘zaro ishonch” va “uzoq muddatli strategik hamkorlik” haqidagi ritorikasi Xitoy diplomatiyasining klassik uslubidir. Ammo ritorika ortida Pekinning juda aniq strategiyasi bor: Germaniya Xitoy uchun Yevropaga kirish eshigi, siyosiy nuqtai nazardan yumshoq platforma va iqtisodiy jihatdan ulkan bozor. Xitoy Berlin bilan yaqin hamkorlikni nafaqat iqtisodiy sabablar tufayli, balki Yevropa siyosatini o‘ziga qulay yo‘nalishda shakllantirish uchun ham muhim deb biladi.
Umuman olganda, Germaniya - Xitoy uchrashuvi iliq o‘tgandek ko‘rinsa-da, uning fonida geosiyosiy sovuqlik seziladi. Germaniya Xitoyga yaqinlashmoqchi, lekin xavfsizlik tizmalarini o‘zgartirmoqchi emas. Xitoy esa hamkorlikni mustahkamlashni istaydi, ammo bu munosabatlar ustidan strategik nazoratni ham qo‘ldan bermoqchi emas. Bugungi muloqot - hamkorlikdan ko‘ra ehtiyotkorlik, optimizmdan ko‘ra pragmatizm bilan belgilangan murakkab diplomatik o‘yin.
Yevropa uchun savol ochiq qolmoqda:
Germaniya Xitoy bilan uzoq muddatli muvozanatni saqlay oladimi yoki Yevropa yana bir bor geoiqtisodiy qaramlik orbitasiga kirib qoladimi?
Bu savolga hozircha aniq javob yo‘q.
Strategic Focus: Central Asia

Rossiya Hindiston migrantlariga eshik ochdi - Markaziy Osiyo uchun yangi voqelik boshlandi
Rossiya mehnat bozorida hind ishchilarining soni keskin oshayotgani ortida oddiy iqtisodiy ehtiyoj emas, balki siyosiy hisob-kitob ham sezilmoqda. Kreml Hindiston bilan
rasmiy darajada ishchi kvotalarini ochayotgani, arzon mehnat kuchini faol jalb qilayotgani
va Markaziy Osiyo davlatlaridan kelayotgan ishchilarga nisbatan siyosiy xavfsizlik nuqtayi nazaridan ehtiyotkorlikni kuchaytirgani kuzatilmoqda. Bu esa Markaziy Osiyo uchun muhim signal:
Rossiya endi mintaqa migrantlariga tayanib yashaydigan eski modeldan uzoqlashib, mehnat oqimini diversifikatsiya qilib, bozorni o‘zi xohlagan yo‘nalishga burmoqda
. Bunday siyosiy burilish Kremlga Markaziy Osiyoga nisbatan yangi “bosim mexanizmi”ni qo‘lga kiritish imkonini beradi, chunki Rossiya endi mintaqa ishchilariga qaram emasligini ko‘rsatishga urinmoqda.
Ma’lumot uchun:
Rossiya Mehnat vazirligi ma’lumotlariga ko‘ra, joriy yilda Rossiyada chet el ishchilari jalb etilishi bo‘yicha umumiy kvota qariyb
235 ming
nafarni tashkil etdi. Shundan
hindistonlik fuqarolar
ga to‘g‘ri keladigan qismi umumiy miqdorning
uchdan biridan ko‘prog‘i - taxminan 72 ming
nafarni tashkil qiladi.
Markaziy Osiyoliklar uchun esa vaziyat osonlashmaydi. Raqobat kuchaydi, oyliklar pasayishi mumkin, rasmiylashtirish talablari qattiqlashadi, norasmiy ishlarda esa xavf yanada ortadi. Hindiston bilan kelayotgan ishchilar ko‘pincha rasmiy shartnoma orqali kiritilayotgani fonida Markaziy Osiyo migrantlarining huquqiy himoyasi ancha zaiflashadi. Kreml ichkarida xavfsizlik masalasini siyosiy tamoyilga aylantirayotgani tufayli Markaziy Osiyo fuqarolari “xavfli guruh” sifatida ko‘rilish ehtimoli ham kuchaygan.
Bunday sharoitda Markaziy Osiyo migrantlari uchun eng to‘g‘ri yo‘l - hunar va malakani oshirish, rasmiy shartnomalar bilan ishlash, huquqiy savodxonlikni kuchaytirish va imkon bo‘lsa, mehnat yo‘nalishlarini diversifikatsiya qilishdir.
Rossiyaga to‘liq tayanib yashash endi xavfli modelga aylanmoqda
. Turkiya, BAA, Saudiya Arabistoni, Janubiy Koreya, Yevropa davlatlari kabi mehnat bozorlarining ochilayotgani esa alternativ imkoniyat sifatida ko‘rinmoqda.
Bu jarayon Markaziy Osiyo hukumatlari uchun ham jiddiy ogohlantirish bo‘ldi. Mintaqa iqtisodiyoti migrantlarning pul o‘tkazmalariga haddan tashqari tayanib qolgan. Rossiya esa hozir o‘z siyosatini o‘zgartirmoqda va ertaga bu manba sezilarli darajada qisqarishi mumkin. Demak, Markaziy Osiyoning iqtisodiy va bandlik siyosatini qayta ko‘rib chiqish va aholini ichki bozorga yo‘naltirish muqarrar.
Strategic Focus: Central Asia

Konstitutsiya kuni munosabati bilan O‘zbekiston xalqiga
bayram tabrigi
—
Праздничное поздравление
народу Узбекистана по случаю Дня Конституции
Prezident.uz
|
Facebook
|
Instagram
|
YouTube
|
X

"Buyuk shaxmat taxtasi" kitobining mazmuni 10 daqiqa kanalida.
Video havolasi:
https://youtu.be/D_pUQ3h3iW0
"

🇺🇿
🇹🇲
🇹🇯
🇰🇿
🇰🇬
🇯🇵
Шу йилнинг 19-20 декабрь кунлари Токиода Марказий Осиё мамлакатлари ва Япония лидерларининг саммити бўлиб ўтиши
режалаштирилмоқда.
Унда минтақа мамлакатлари раҳбарлари иштирок этиши кутилмоқда.
Strategic Focus: Central Asia - LIVE

Amerika Markaziy Osiyoni unutdimi?
AQShning 2025-yilgi Milliy xavfsizlik strategiyasida
Markaziy Osiyoning tilga olinmagani mintaqani inkor etish bilan emas, balki hujjatning yangi yondashuvi bilan bog‘liq. Strategiya mualliflari ustuvorliklarni toraytirib,
Vashingtonning hayotiy manfaatlariga bevosita daxli bo‘lmagan barcha yo‘nalishlarni chetga surgan
. AQSh bugun faqat
asosiy tahdidlar, bozorlar, ittifoqchilar yoki bevosita xavf tug‘dirayotgan hududlarga
urg’u bermoqda. Shu yangi arxitekturada
Markaziy Osiyo birinchi darajali mintaqalar qatoriga kirmadi
, chunki u
1)
Amerika hududi xavfsizligiga bevosita ta’sir qilmaydi,
2)
global dengiz yo‘llarini nazorat qilmaydi va
3)
jahon iqtisodiy muvozanatlariga hal qiluvchi ta’sir ko‘rsatmaydi.
Biroq mintaqani hujjatda qayd etmaslik - umuman qiziqish yo‘qligi degani emas
. Aksincha, Markaziy Osiyo strategiyaga
bilvosita
, ya’ni Xitoy va Rossiya orqali kiritilgan - bu ikki davlat hujjatda markaziy o‘rin tutadi. Mintaqa Xitoyning iqtisodiy ekspansiyasi va Rossiyaning geosiyosiy faolligi oqibatlari eng kuchli seziladigan hudud sifatida ko‘riladi. Shunga qaramay, AQSh “katta o‘yinchilar” haqida gapirishni, ular orasidagi makonlarni esa bevosita qayd etmaslikni afzal ko‘rmoqda. Bu - pragmatik qaror:
Vashington mintaqada Moskva va Pekinga nisbatan cheklangan ta’sir imkoniyatiga ega
ekanini tushunadi. Markaziy Osiyoni ustuvor hudud deb e’lon qilish esa raqobatni kuchaytirib, aksincha, Rossiya va Xitoyning javob choralarini tezlashtirishi mumkin.
Strategiya AQSh tashqi siyosatining yangi falsafasini ham namoyish etdi
. Vashington endi butun jahon tartibini o‘z zimmasida ko‘tarishni maqsad qilmayapti, u
ichki iqtisod, sanoatlashtirish, chegaralar nazorati va milliy qudratni tiklash
ga e’tibor qaratmoqda (
America - First prinsipi
). Bunday modelda Markaziy Osiyo “o‘rtacha ahamiyatli mintaqa”ga aylangan - ya’ni zudlik bilan aralashuvni talab qiladigan darajada inqirozli emas, va AQSh bilan unchalik chuqur bog‘lanmagan. Shuning uchun Yevropa, Hind-Tinch okeani, Yaqin Sharq va G‘arbiy yarimshar kabi hududlargina hujjatda alohida o’rin olgan.
Bundan tashqari,
Markaziy Osiyo davlatlarining o‘zi ham ko‘pvektorli siyosat yuritadi va AQSh bilan to‘liq ittifoq darajasiga chiqishni istamaydi
. Amerika esa bu muvozanatni buzishga urinmaydi - chunki aynan shu holat unga mintaqa bilan tinch, bosimsiz va moslashuvchan tarzda Rossiya va Xitoyning keskin reaksiyasini qo‘zg‘amasdan ishlash imkonini beradi: C5+1 formati, iqtisodiy tashabbuslar, ta’lim dasturlari va xavfsizlik bo‘yicha hamkorlik.
Xulosa qilib aytganda
, Markaziy Osiyoning strategiyada bevosita tilga olinmasligi uning ahamiyatsizligidan emas - balki AQShning
ko‘rinmas, ehtiyotkor, haddan oshmagan ishtirok modeli
ni tanlaganidan dalolat beradi. Bu yondashuv Vashingtonga geosiyosiy xavflarni kamaytirgan holda mintaqada o‘z ta’sirini saqlab turish, zarur paytda esa kengaytirish uchun diplomatik manevr imkonini beradi. Biz buni “sukutdagi qiziqish” sifatida ta’riflashimiz mumkin - ochiq e’lon qilinmagan, biroq amalda mavjud strategik e’tibor.
Strategic Focus: Central Asia

⚽️
FIFA Jahon chempionati qur‘asi oldidan savatlarni e’lon qildi Unga ko’ra, 48 ta terma jamoa 4 ta savatga joylashtirildi. Milliy terma jamoamiz 3-savatchadan o’rin oldi. Qoidaga ko’ra, bir savatchadagi jamoalar bitta guruhdan o’rin olmaydi va guruh bosqichida…