🌹 Hayotiy Hikoyalar 🥀

📱
Вақт ажратиб ўқишга арзийдиган ҳикоя.
Бир йигит донишманднинг олдига келиб:
— Мен Оксфорд университети магистриман, Гарвард университети фахрий докториман, дунё фалсафаси бўйича номзодлик даражасига, Мантиқ фани бўйича докторлик даражасига эгаман. Билимларимда мабодо оқ доғлар қолган бўлса ўшаларни ҳам тўлдириш учун сиздан бирор нарса ўрганмоқчиман, — дебди.
Шунда донишманд:
— Сенга бирор нарса ўргатиш бефойда, — дебди.
Унга жавобан йигит:
— Бефойдами ёки ўргатишга илмингиз етишмайдими, — дебди кулиб.
— Майли, сенга мантиқ бўйича битта савол бераман, агар унга тўғри жавоб берсанг, сени шогирд сифатида биринчи синфга оламан, — дебди донишманд. —Эшит, ўғлим, мантиқ бўйича савол: Икки киши бир мўридан тушишди. Бирининг бети қора бўлди, иккинчисиники эса тоза. Қани айтчи қайси бири бетини ювгани боради?
Йигитни жаҳли чиқиб, шу ҳам саволми, шу ҳам мантиқми, ахир буни оми одам ҳам биладику, албатта, бети қора бўлганида
— Йўқ сен адашдинг, — дебди донишманд. — Мана, мантиқан ўйлаб қара. Иккаласи мўридан тушди ва бир-бирининг бетига қарадилар. Бети қора шеригининг бетига қараса у тоза, ўзини ҳам бетини тоза деб ўйлайди. Иккинчиси эса шеригининг бетининг қоралигини кўриб, ўзини ҳам шундай ўйлаб бетини ювгани борадида. Бети тозаси боради.
— Ҳа, бу томонини ўйламабман. Майли, яна бир савол беринг-чи, — дебди йигит шашти тушиб.
— Майли эшит яна битта мантиқий савол дебди донишманд. Икки киши бир мўридан тушишди. Бирининг бети қора бўлди, иккинчисиники эса тоза. Қани айтчи қайси бири бетини ювгани боради?
— Вой устимдан кулаяпсизми, ҳозир аниқлаб олдик-ку, албатта, бети тозаси-да.
— Йўқ, яна адашдинг, — дебди донишманд. — Мана, ўзинг мантиқан ўйлаб қара. Бети тоза инсон шеригининг бетини кўриб, ювингани боради. Иккинчиси эса ўзининг ҳам бетини қоралигини сезиб у ҳам ювингани боради. Иккаласи ҳам ювингани боради
— Ҳа, мен яна бунисини ўйламабман. Яна битта савол мўмкинми, — дебди йигит секингина.
— Майли, эшит. Икки киши бир мўридан тушишди. Бирининг бети қора бўлди, иккинчисиники эса тоза. Қани айтчи қайси бири бетини ювгани боради?
— Ахир аниқладик-ку иккаласи ҳам борадида, — дебди йигит асабийлашиб.
— Йўқ, яна топа олмадинг. Мантиқан ўйламаяпсан. Бети қораси шеригининг бетини тозалигини кўриб ювгани бормайди. Иккинчиси эса бундан ўзининг бети тозалигини билиб, у ҳам бормайди. Демак иккаласи ҳам бормайди.
— Хўп, майли, мен енгилдим, — деб таслим бўлибди, профессор. — Лекин мен сизга шогирд бўлиб, ўргатаётганингизни ўзлаштира оламан. Бошқа бирор нарса сўранг, — дебди.
— Икки киши мўридан...
— Бўлди, бўлди, ахир, билдик-ку, мантиқан иккаласи ҳам бормайдида.
— Йўқ сен мантиқан адашдинг.
— Сенинг "Мен ҳамма нарсани биламан" деган фикринг сени кўр қилган. Сен оддий ҳақиқатни кўрмаяпсан. Сен устозингни эшитмаяпсан. Ахир ўзинг мантиқан ўйлаб қара, қандай қилиб бир мўридан тушган икки инсоннинг бирини бети тоза иккинчисиники қора бўлиши мумкин. Ушбу саволнинг ўзиёқ мантиқсиз эди. Сен шундай мантиқсиз саволларга жавоб қидирсанг, ҳаётингда мантиқ қолмайди. Сен бошиданоқ хато йўлда эдинг. Ўрганиш учун келдингми, ўрганишга тайёр бўл. Асосни, мақсадни кўздан қочирма. Мантиқсиз, кераксиз нарсани изидан қувма.
Тўла идишга сув қуйиб бўлмайди. Сен ўзингча тўласан, сенга билим қуйиб бўлмайди, тўкилиб кетади. Сен аввало идишингни бўшат, билим олиш учун, ўрганиш учун тайёр бўл. Ўзингдан олдин ушбу йўлни босиб ўтган, сен бормоқчи бўлган манзилга борган инсонни эшитишни, уни сўзсиз қабул қилишни ўрган.
🔤
🔤
🔤
🔤
🌷
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🪷
🔤
🌹
🔤
🍃
Яқинларингизга ҳам улашинг...
🍃
༺
🌺
༻
🌸
༺
🌺
༻
https://t.me/xayotiy_xikoyalari

-Агар шу эшикдан бир кадам ташлаб ичкарига кирсанг чопиб бурдалаб ташлайман,кузим дан йукол тезрок,улдириб коймасимдан.
Бу вокеалар Зайнаб хола хушини йигиб олганича жуда тез содир болди,Зебо отасига кечиришини тинмай йолворганча уйдан хайдалганида бу ховлидаги шовкин сурон овозидан бир неча йон кошнилар хам бу кириб келишдию Тошмат акани аранг тинчлантиришга уринишарди.
🔤
🔤
🔤
🔤
🌷
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🪷
🔤
🌹
🔤
🍃
Яқинларингизга ҳам улашинг...
🍃
༺
🌺
༻
🌸
༺
🌺
༻
https://t.me/xayotiy_xikoyalari

📱
ХИЙОНАТ КУЧАЛАРИ.
-Зебо ва Хуршид,бу икки севишган йошларни гох пинхона,гох ошкора учрашиб юришларини бутун махала хам билишарди.Тош мат ака айоли болмиш Зайнаб хола билан яккаю ягона кизи Зебони уз тенгдошлари сафида ортик мехр берса бердики кам килмасдан улгайтирди. Мана хадемай уз кизини унаштириш вакти хам етиб колибди.Аммо туй килишга бироз имкон етмасди хозирги вазиятда.Тошмат ака кизининг бахти учун кечгача ишлаб топганини йигиб борар,айоли хам уйда бекор утирмасдан румол ва пайпоклар тукиб пуллар чогларида уларнинг кизи Зебо негадир узгариб колганини сеза бошлашди.
Доим кувнок шаддод юрадиган бу кизнинг илгариги эркалигидан асар хам колмаганига мана икки ойдан ошибди.
Зайнаб хола хайолида минг хайоллар доим,Зебо эса доим узини ота онасидан олиб кочар кунларда телефонда ким биландир гаплашиб туришини хам онаизор сезардию болажак куйовбола билан болса керак дея индамасди.аммо кизининг тез тез учрашувга чикишлари энди коронги кечаларда белгиланишидан безовта болган Зайнаб хола хавотир билан кизи хонасига кирди.
-Кизим,кейинги пайтларда анча узгариб колдинг,илгариг идек менга йордамлашмай хам койганинга майли,аммо кечаси учрашувга чикишинг яхшимас.кеча отанг хам сезиб колиб менга анча гапирди кизим.кошнилар хам гапиришябди уят болади энди.нега доим хомушсан кейинги вактларда,агар унаштирилган йигитда конглинг болмаса айт бизга,.
-Ойи,ойиижон,. Зебо онасини кучоклаганча йиглаб юборди дабдурустдан..
-Кизим,дурустрок овкат хам емай койдинг,ахир онангман сендан хавотирланаман да кизим..
-Ойижон,мен,..ме н хомиладорман.м ени кечиринг..
-Нима,.нималар деябсан Зебо,-Зайнаб хола кизининг юзларини коллари билан узига каратди.-гапингн и уйлаб гапирябсанми,ах ир шарманда боламизку биз..
-Ойижон,отамга айтманг утинаман,факат отам билмасин,нима десаизлар шу болади майли..
Зайнаб хола кизининг йолворишига бироз тикилдию бирор чора излаш хайолига чомди.агар Тошмат ака билса бу холатни уз кизи тугул хотинини хам кошиб тугилганига пушаймон килиши аник эди.Тонгда шундай болди хам.
Зайнаб хола тонгда телефон килиб синглисига вазиятни тушунтириб чакиртириб,кизи ни тезда тайорланишини айтди.Зебо хеч нарсага тушунмай онаси айтган гапларини мик этмай тингларди.
-Хозир Холанг келиб сени олиб кетади.Отангни бир амалаб туйни тезлаштиришга кундираман,унга ча биз бир карорга келгунча холангникида йордамлашишга кетган болиб турасан.мавриди келганда узим сени олиб келаман.
-Ойи,бирок хуршидчи,хурши д менга уйланмайди энди,.
-Нега уйланмас экан,килар ишни килиб энди ташлаб коярканми сени,.
-Йок ойи,чунки бола хуршидданмас,.
-Нималар деябсан узи сен киз,эсинг жойидами,болма са кимдан бола,ким уша ярамас,гапир...
-У,Ойи у умуман бошка одам,унинг оиласи борлигини мен хам якинда билдим..
-Мени пичоксиз сойдингку канжик,сени шу ниятда ок ювиб ок тараганмидим,от анг билса биласанми нима килади сени...
-ЭШИТДИМ,-дарво за олдида Тошмат ака кириб кела бошлади ва гапида давом этаркан,отасинин г важохатидан корккан Зебо калтираганча онаси ортида химоя истаб онасидан нажот сорарди.
-Онаси,коч йолимдан,бу кизинг хакида миш мишларни эшитганларимни сенга айтганимда ишонмагандинг,а ммо бугун ишда мени кандай шарманда болганимни билсайдинг,ер йорилмадию мени уз домига тортмади.коч йолимдан,.-дея Тошмат ака айолини итариб юборди.Зайнаб хола эса эрининг кучли билаклари олдида ожиз колиб бир юмалаб саганадан пастга кулаб тушди.Тошмат ака коллари билан кизининг сочларидан тутганча уз кизини дарвоза томон судраб чикканида дарвоза олдида бир неча дакика аввал чакиртирилган Зебонинг холаси пайдо болдию Тошмат акани кайтаришга уринди:
-Почча,нималар килябсиз,уз кизизку ахир,.
-Менинг бундай кизим бугундан мен учун улган,танасини номахрам ифлосларга багишлаган киз устирмагандим мен.йолимни тосиб овора хам болманг,.-деганч а Тошмат ака кизини дарвозадан чикардию шундай деди:

Qaysi qo'shig'ini sevib eshitasiz
❓
🍃
Яқинларингизга ҳам улашинг...
🍃
༺
🌺
༻
🌸
༺
🌺
༻
https://t.me/xayotiy_xikoyalari

Tasavvur qiling...! Qaysi rolda birga o'ynagan bo'lardingiz...
❓
🍃
Яқинларингизга ҳам улашинг...
🍃
༺
🌺
༻
🌸
༺
🌺
༻
https://t.me/xayotiy_xikoyalari

📱
Кеча кечаси бир йигитни олдим. Самарқанд “питак”кача гаплашиб кетдик. Онаси амалиётдан яхши чиқибди-ю, аммо кўп қон йўқотибди. Кечаси соат 12 да яна қон керак бўлиб қолибди. Эрталабгача кутолмаймиз, дейишибди дўхтирлар. Донорларнинг рақамларини беришибди. Керак бўлаётган қон ҳам топилиши қийин, ноёб тур экан – “минус тўрт”.
“Ярим кечаси бировга қўнғироқ қилиш жуда ноқулай бўларкан”, дейди. Аммо илож қанча, болапақир бирма-бир тилпон қилибди, баъзилари кўтармабди, баъзилари сўкиб берибди. Кейин энг охирги умиди – Оҳангаронда турадиган йигитга қўнғироқ қилибди. “Ҳозир бор-йўғи беш юз минг сўмим бор, аммо икки-уч кунда пул бўлади, унгача тилпонимни гаровга бериб тураман, лекин ҳозир онамга қон қуймасак, ўлиб қолади, ака”, деб йиғладим дейди.
Хуллас, ўша оҳангаронлик йигит ярим кечаси бўлишига қарамасдан, шунча йўлдан етиб келиб, қон топширибди. Озодбек (ҳамроҳим) қўлидаги беш юз мингни узатган экан, устига яна бир милён сўм қўшиб қайтариб берибди...
“Ҳозир онам яхши. Қишлоққа бориб, қариндошлардан қарзга пул олиб келишга кетяпман, дорихоналардан ҳам қарзим кўпайиб кетди”, деди. Кейин яна бир муҳим гапни айтди: “Ёлғиз ўғилман, яна бирорта акам ё укам бўлганида, майли, пули бўлмасаям, ёнимда турганида бунчалар қийналмасмидим... Фарзандларни кўпайтириш керак экан, ака...” деди.
🔤
🔤
🔤
🔤
🌷
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🔤
🪷
🔤
🌹
🔤
🍃
Яқинларингизга ҳам улашинг...
🍃
༺
🌺
༻
🌸
༺
🌺
༻
https://t.me/xayotiy_xikoyalari

Келгувчилар бир қарорга келиб бўлган эдилар.
—Холапошша, худо хоҳласа, сира жанжал қилмай яшаймиз, қизингизни борича қабул қилдик.
Сабони берсангиз бўлди, ҳали яқин қариндош бўлиб кетамиз!
Шу куни меҳмонлар шавла билан сийланди.
Меҳмонлар бир ҳафтадан кейин яна келди. Бу сафар ёшлар фотиҳа қилинди. Ошлар дамланиб, оқлик берилди. Ўтган сафар тўйни чўзиб, ташвишда қолган Рихси она бу сафар қуда томонга "Борига бозор қиламиз, иложи бўлса, тўйни тезлаштирайлик" —деди.
Қуда томонга сарполар тақдим этилди.
Жамшид Сабони мактаби олдида кутиб олди. Қиз бу сафар индамай машинага ўтирди.
—Ассалому алайкум
—Чарчаб қолмадингизми? Алик олар экан сўрашган бўлди йигит
—Раҳмат, ўзингиз яхшимисиз?
—Худога шукур, энди яхшиман. Шалоланинг энг гўзал қизини банд қилдимку, бахтли бўлмайманми?
Сабо табассум қилди.
Шаҳар айланиб юрар экан, қиз тобора бўлажак турмуш ўртоғининг ҳазилкаш, меҳрибон эканини ҳис қилиб борар, тақдирига шукрона айтарди.
Тунги Тошкентнинг чароғон кўчаларида сайр қилиб қайтган ёшлар бир-биридан айрилгиси келмаётган эди. Улар деярли ҳар куни учрашар эдилар, суҳбатлари тугамас, баъзан шунчаки индамай, ёнма ён юриш ҳам завқли эди.
Сабонинг юрагига ҳақиқий муҳаббат кириб келганди.
Тўй Тошкентда ўтадиган бўлди.
Икки ёш келин кўйлак танлаш, сарполарни тиктириш ҳаракатида юраркан Шалолада Сабога яна совчи келганди.
Рихси она Саидумарни яхши кутиб олди, аммо бир соат ўтса ҳам унинг йўқлови сабабини тополмаётган эди. Кампирнинг тоқатсизланаётганини кўрган меҳмон охири ёрилди.
—Рихси она, мени Саидаббос ўғлингиз юборди. Сабога бир неча йилдан буён ошиқ экан. Биз каттасига келин қидириб, бунисини ёддан чиқарибмиз. Сабони ўғлингизга берсангиз.
Рихси она бошини кўтариб нурсиз кўзларини Саидумарга тикди.
—Қизимнинг бир марта фотиҳаси бузилганини биласан. Энди яна бузсам, нима деган одам бўламан!?
—Ҳа, биламан, балки қизингизнинг олдидан бир ўтарсиз...
—Қиз бола нарса фалончига тегаман дермиди, бунинг устига бировга ваъда қилдик, энди фотиҳани бузолмайман.
Саидумар индамай кетди. Саидаббос дарвоза тагида кутиб олди уни. Кўзини отасига тикди.
—Уни бировга ваъда қилишибди, умидингни уз, болам. Қишлоқдан Сабодан бошқа истаган қизни танла, улардан олдин тўй қилиб бераман, болам,-деди отаси.
Саидаббос индамай кўчага чиқиб кетди...
—Кеч тушиб қолди, Жамшид ака қайтайлик, —деди Сабо бетоқат бўлиб.—Негадир кўнглим ғаш. Холамдан ҳам хавотир оляпман.
Жамшид кўприк устида тураркан у ёқдан бу ёққа ғизиллаб ўтаётган машиналарга қараб сўз қотди.
—Сабо, биз бахтли бўламиз. Яхши уйлар қурамиз, болаларимиз кўп бўлади. Иккита қиз, учта ўғил.
—Майли, майли, ҳозир кетайлик мени уйга олиб бориб қўйинг!.
Йигит унинг ёлворишини эшитмагандек давом этди.
—Қизларимизнинг сочи сеникидек узун бўлади...
—Майли, —деди кулиб Сабо, —энди кетамизми?
—Майли, юр, уч кундан кейин, барибир, ўзимники бўласанку, ўшанда гаплашамиз!
—Худо хоҳласа, денг. Кулди қиз
—Ия, нима деяпсан, энди фақат меники бўласан, худо хоҳласаям, хоҳламасаям.
Сабо маҳалласига етиб келганида ҳам Жамшид уни қўйиб юборгиси келмади
Бу ёғи тор кўча бўлгани учун машина кирмасди.
—Ўзим кетавераман, қўяверинг,-деди қиз.
—Йўқ, эшикдан киргизиб юбориб қайтаман! Қайсар эди йигит ҳам.
Ой бир кўриниб, бир кўринмас, олачалпоқ, иркит булутлар унинг юзини тўсмоқ умидида пойлаб турар, тун тобора қуюқлашиб борарди.
Шу чоқ букритол орқасидан аллақандай шарпа кўринди.
—Сабо! —деди у. Қиз қўрқиб Жамшиднинг қўлини ушлади.
—Нега бу олифтани танладинг? Юр, қишлоққа қайтамиз.
Йигитнинг кўзлари қоронғуда худди мушукнинг кўзидек ёниб турар, важоҳати қўрқинчли эди.
—Саидаббос, сенмисан, бу ерда нима қилиб юрибсан? Сабо Жамшиднинг қўлини қўйиб юборди. Саволида хайрат бор эди.
Жамшид бу томошага анқайиб турар, нима қилишини билмасди.
—Яхши кўрамааан, Сабо! Сени ҳеч кимга бермайман! Орифгаям Чаманни ўзим тўғирладим. Ҳозир мен билан кетмасанг, мана бу шаҳарликни ҳам ўлдираман!

Шунда ортидан ожизгина овоз эшитилди.
—Хола, Рихси хола...
У югургудек Забаржаднинг қошига борди.
—Хола, илтимос, чақалоқни опкетинг, —деди сўнг йиғлаб юборди.
—Отаси уйланишдан бош тортди, ойим билмайдилар.
Аёл қизнинг докадек оқариб кетган юзини силади.
—Майли болам, тушундим.
Нина чақалоқни йўргаклаб берди.
Рихси она Мамлакатни олиб тўғри Саидумарнинг уйига йўл олди. Боягина тўғоқ тутаётган аёлнинг дарди қочиб кетган, қайнонасига эргашиб индамай кетиб борарди.
Аёли тўққиз ой олдин ўғил туққан Саидумар ҳеч нарса сўрамади, Рихси она унга ёлғон тўқиди.
—Эшик олдига биров ташлаб кетибди. Бир ўғлинг иккита бўлди, Эшон бувамнинг невараси. Кимники деб сўрама, излама, бу сенинг ўғлинг. Аёлинг эмизикли, бунинг устига меҳрибон, сен айтсанг кўнади.
—Аммо..
—Тушундим, ўзини чақир!—деди аёл, —ўзим тушунтираман.
Шоҳиста Рихси онани индамай эшитди. Сўнг чақалоқни авайлаб бағрига босиб, қабул қилиб олди.
Эртасига чақалоққа Саидаббос дея исм қўйдилар. Бу зил-замбил сирни бешта гувоҳ қудуққа ҳам айтмай шу кунгача олиб келдилар.
Забаржад ҳам қўшни қишлоққа турмушга чиқиб, кетма кет тўртта ўғил туғиб, ўзидан тинчиб кетди.
Нинанинг вафот этганига анча йиллар бўлди.
Мамлакат ўша воқеадан кейин тўлиқ бир ой ўтиб қизлик бўлди. Исмини Сабо деб қўйдилар.
Саидумар қисқа вақт оралиғида хаёли билан олис ўтмишни сайр қилиб келди.
Бошини ҳам қилиб ўтираркан Рихси онага қандай юзланишни билмасди.
Жамшид, онасининг ҳар сафар
—Қачон уйланасан, болам? —деган саволига
—Насиб қилган куни,-дея жавоб берарди. Бугун томдан тараша тушгандек
—Совчиликка борасизми?-деди.
Она шўрлик шошиб қолди. Жамшид онасига Сабонинг манзилини берди-ю ишга шошаётганини баҳона қилиб чиқиб кетди.
Онасининг ўнта саволидан биттасига жавоб берди.
—Исми Сабо ойи...
Танзила хола пешин намозини ўқиётганида эшик қўнғироғи жиринглади. Эътибор бермай ўқийверди. Бироз ўтиб яна қўнғироқ чақирди. Аёл қисқа дуо қилиб, ибодатини якунлади.
Сўнг оҳиста юриб эшикни очди.
Иккита ўрта ёш аёл турарди.
Кўришиб, танимаса ҳам ичкарига таклиф қилди.
Дастурхонга фотиҳа ўқилиб бўлинган ҳам эдики, эшикдан Сабо кириб келди. Остонада нотаниш оёқ кийимларни кўриб, холанинг дамба-дам йўқлаб қўядиган жиянларидан бири деб ўйлаб, тўғри меҳмонхонага кирди. Салом бериб, келгувчилар билан қучоқлашиб кўришди. Чаққон туриб, чой дамлаб келди. Узум келтирган экан, ювиб, чиройли қилиб келтирди. Тарвуз сўйиб олиб кирди.
Танзила хола индамай ўтираверди.
Совчилар бу қадар гўзал, бу қадар дилдор қизни энди кўриб турар эдилар. Маҳлиё бўлиб қолдилар. Қизнинг ярми турмакланиб, ярми чой узатганида ерга тегиб турган ораста сочлари ҳам бирам гўзал эдики.
—Дастурхонга қаранглар, айланай, сизларни жиянларимми, шогирдларимми деб ўйлади,-кулди Танзила хола.
Келувчилар остонадаёқ совчи эканини айтган эдилар.
—Сабо-шуми? —сўради ўзини йигитнинг онаси деб таништирган аёл.
—Ҳа
—Жудаям чиройли экан!
—Соҳибжамол денг! Жонимнинг ҳузури бу, худо юборган фаришта!
—Неварангизми?
—Йўқ, жиянимнинг қизи. Шалоладан келган. Ота-онаси қишлоқда туради, Сабо шу ерда туриб ўқиди, мана энди ишлаяпди.
Меҳмонлар ўзаро кўз уриштириб олди.
"Сабога шаҳардан совчи келаётган экан!" Бу хабар Саидаббосни эсдан айирай деди.
Сабо патлари алвон, сайроқи қуш мисоли ёқимтой, шундан харидори кўп, аммо ҳеч ким уни Саидаббосчалик севмагандир.
Йигит яна оламга сиғмай қолди. Нима қилиш мумкин?
Яна яқин хотиралар қаърига чўмди.
Ўшанда Сабо Орифга фотиҳа қилинганди. Буни эшитган йигитнинг ичига ўт тушди. Қўйларни олдига солиб адирдан қайтаркан, сой бўйидаги толга суяниб турган қизга кўзи тушди. Синфдошини зўрға таниб, яқин борди. Қизнинг юзлари моматалоқ бўлиб кетганди.
—Нима бўлди, Чаман?
Қиз ҳам тўлиб турган эканми йиғлаб юборди.
—Дадам урди!
Йигит кўз олдига ўз отасини келтирди. Овозини чиқариб койимаган отаси ҳеч қайси боласини калтакламаган эди. Бу қиз болаку!

Сабо партадошини биринчи марта кўриб тургандек эди.
—Уч кундан кейин тўйим, Саидаббос, бизни тинч қўй,-ялинди қиз.
Жамшид аралашмаса йигитлик орига тўғри келмаслигини тушунди.
—Манга қара, укам, бор, уйингга бор, бизни тинч қўй, ҳали сен ҳам бахтингни топасан, -деди. Сўнг йигитга яқинлашиб
—Мастмисан? —деди.
—Ҳа, мастман, ичдим. Сен бўлмаганингда Сабо меники бўларди, ўлдираман сени. У қўлини баланд кўтарди. Кафти орасидаги пичоқ ой нурида ялтираб кетди. Қора булутлар қаергадир даф бўлганди.
—Ўлдирамааан! У ҳезланиб йигитга ташланаркан, Сабо отилиб чиқиб Жамшиднинг олдини тўсиб қолди. Ўткир пичоқ қизнинг кўксига санчилди!. Бу шунчалик тез бўлдики, Жамшид нима бўлганини идрок этишга ҳам улгурмай қолди.
Қиз " шилқ" этиб, пастга қулади.
—Сабооо! Жамшиднинг овози тун бағрини тилиб ўтди...
Пичоқ нақ юракка санчилганди.
Сабо шифохонада жон берди.
Унинг жасадини қишлоққа олиб кетдилар. Не-не йигитларнинг орзуси бўлган гўзал қиз тупроққа кўмилди. Йиғламаган одам қолмади. Жамшид ўзини қўярга жой тополмасди. Қишлоқ одамларидан уялмай дод солиб, бўкириб йиғларди. У қизнинг жанозасидан кейин ҳам кетмади. Бир умр излаган муҳаббатининг қабри устида кўз ёш тўкаркан
бу гўзал, оқила, мардона қизни энди сира кўрмаслигини билиб, кўксига муштлаб йиғларди.
—Нега ўшанда Худо хоҳласа, демадим! Энди қандай яшайман, Сабооо... Сенсиз қандай яшаймааан!!!
Рихси она кўксига муштлаб йиғлар экан, ўша маъшум кунга лаънат ўқирди.
—Ўз қизимнинг ажалини кўтармай мен ўлай, илоё, Забаржад бузуқ ўлсин шу болани туғмай. Менгинани тезроқ ажал олсин, хароми болани асраб қолмай!
Ҳур қизим, гул қизим, бу дунёнинг қизи бўлолмаган қизим...
Саидаббос қамоққа олинди.
Жамшид йиғлаб-йиғлаб шаҳри азимга қайтиб кетди. Сабонинг қирқи ўтмай, Рихси она ҳам Ҳаққа омонатини топширди.
Қамиш най куйламасада, Саидаббоснинг қонидаги иллат туфайли бутун қишлоқ мудҳиш сирдан воқиф бўлганди.
Чаман билан Ориф эса тўртта фарзанднинг ота-онаси бўлди. Шу кунда невараларини эркалаб ўтирибдилар.
Шалоладагилар бу воқеани балки эсдан чиқариб юборгандирлар, аммо ҳар баҳор келганда қадимий қабристондаги энг чеккада жойлашган қабрга кимдир гул қўйиб кетади.
Ва ҳар сафар бир сўзни такрорлайди
—Биз яна учрашамиз, Сабо, ХУДО ХОҲЛАСА!
Бу одамни эса фақат гўрков танийди.
Тугади.
Феруза Салходжаева.
🍃
Яқинларингизга ҳам улашинг...
🍃
༺
🌺
༻
🌸
༺
🌺
༻
https://t.me/xayotiy_xikoyalari

—Калтак емаган куним йўқ, нима қилсам қутуламан бу азобдан... Бурнини тортиб йиғларди қиз.
—Сен турмушга чиқ. Ҳа, шундай қил, синфдош. Тезроқ эрга тег, ўз оиланг бўлади, у сени ҳимоя қилади.
—Кимнинг кўзи учиб турибди менга? Қиз йиғлар экан, йигитнинг мияси яшин тезлигида ишлай бошларди. Сабони олиб қолиш учун зўр имконият!
У Чаманга қойилмақом маслаҳат берди. Қолган воқеалар эса худди Саидаббос тузган режа бўйича амалга ошди. Чаман иккиси улуғ бир сирни қалбининг тубига яширди. Ўшанда йигит энди севгилисига етишишига аниқ ишонган эди. Чаман уддалади!
Саидаббос аввалига қўрқиб юрди. Ориф тақдирига кўниб, Чаман ҳам бу дунёнинг дўзаҳидан қутулганига шукур қилиб индамай яшаб кетгач эса енгил тортди.
Мана яна битта муаммо, энди шаҳарлик олифта пайдо бўлди.
У қовоғини осиб олди. Овқат емас, кечгача бошини буркаб ётар, ҳеч юмуш қилмасди. Онасига совчиликка бориш ҳақида оғиз очмас, отаси ҳам жим бўлиб кетганди. Кеча-кундуз ўйлагани Сабо бўлиб қолган, бу энди муҳаббатдан ҳам кўра худбинликка ўхшаб қолган, ўз манфаатини кўзлаш, нима қилиб бўлсада севгилисини ўзиники қилиш фикри ўй хаёлини банд қилганди. Худди севимли ўйинчоғини бировга беришни истамаган гўдак мисоли эди. Ҳаракатлари ҳам ақлсиз гўдакникидан қолишмасди.
Шаҳарга тушиб чиқди. Манзилни тўғри олган бўлсада қизни учрата олмади. Қайтиб келди. Ғазаб, алам, ўти уни куйдириб борар, рашк оловида ёнарди.
Жамшид Сабонинг онасига маъқул келишини биларди, аммо ҳуркак оҳудек қиз сира тутқич бермасди.
Онаси яна икки марта совчиликка борди. Охирги боришида қизнинг Шалоладаги ҳақиқий манзилини олиб келди. Келаётган якшанба ота-онаси қишлоққа совчиликка боради. Унгача уч кун бор.
Ориф Сабога бўлган муҳаббати сабаб Чаманни кўрмаган эди. У яшаган муҳит, халқ ичида мол ўғриси деб ном чиқарган отаси, ҳаёт зарбалари шаллақига айлантирган онаси туфайли ҳам у икки дунёда унинг остонасига совчи юбормасди. Тақдири шу қиз экан!
Туҳмат балосига учраганда эса, негадир, бир умр ўғрилик қилиб ҳам қамалмаган Қароқчидан қўрқди. Унинг зарари ўзига эмас, отасига таъсир қиладигандек туюлди.
Тўйни ўтказаману бир ҳафтадан сўнг паттасини қўлига тутқазаман, деб ўйлади у. Аммо келинчак жудаям меҳнаткаш эди. Ориф уни ҳар кун калтаклар, азоб берар, келинчак эса, барибир кетмасди. Бора-бора ўзи ҳам унга ўрганди. Калтакламай қўйди.
Ота-онасининг хизмати, уйдаги барча юмуш келинчакнинг гарданига ўтганди...
Турналар қишлоқни тарк этиб кетган ўша тунда қалбида Чаманга нисбатан шафқат уйғонди. Балки онасининг дуолари ижобат бўлдими?! Ахир Ориф қизнинг кўз очиб кўргани эди...
Эрталаб ишга кетаётган Ориф ариқдан челаклаб сув олиб машинасини юваётган Чаманга
—Қўй, шамоллаб қоласан, —деди.
Шу гапларни айтиб оёқ кийимини кияркан ортидан онасининг "Хайрият!" деганини эшитиб қолди.
Орадан яна бир ой ўтиб Чаман унга кўзлари ёниб бир хабар етказди. "Ота бўласиз!"
Шу лаҳзадан Орифнинг бор армонлари ювилиб кетди. "Демак шу аёл мен учун хайрли экан!" Чаман ўзини аямас, энди уй юмушларидан ортиб эрининг юмушларига ҳам қарашар, кейин уйга қайтиб таом тайёрлар, сигир соғар, тиним билмасди. Меҳнати билан юзага чиқиб борарди.
Яна қиш келди. Ўша куни Рихси она танчага чўғ солдириб, жийда, туршак солинган юмалоқ (ўзининг тили билан айтганда гирдим) патнисни танча устига ёзилган йўл-йўл дастурхон устига ўрнаштириб, жайдари ундан ёпилган қип-қизил нонларни дастурхон четига қўйдириб меҳмонларни кутиб олди. Совуқда олис йўл босиб келган меҳмонлар файзли хонадондаги ажиб дастурхонга маҳлиё эди.
Рихси она яширмай ҳаммасини сўзлаб берди.
—Қизим-покиза, қалби тоза қиз. Ўтмишини юзига солмасангиз, ошсиз уй бор, урушсиз уй йўқ,бир кунлари қозон товоққа урилиб жанжал чиқса, қишлоқи деб ҳақорат қилмасангиз, марҳамат, келин қилинг, мабодо бундай қилмасликка ақлингиз ва нафсингиз бўй бермаса, бошқа келиб овора бўлманг. Тенг тенги билан...Қизимизнинг ҳам тенги топилади. Тешик мунчоқ ерда қолмас, ерда қолса, кимлар олмас!